Elbrus

A więc to już teraz. Czas podróży, czas wielkiej przygody. Zrzucam z siebie garnitur zwyczajności, odwieszam na oparcie krzesła marynarkę, ścieram z ust resztki wymuszonego uśmiechu. Pakuję raki, spodnie z goreteksu, ciepły polar, śpiwór. Dłonie nawykłe do klawiatury i długopisu znowu ściskają metalowe, twarde stylisko czekana. Świadomie rezygnuję z filozofii, obejmuję swoją fizyczność. Redukuję siebie do woli, realizującej nadrzędny cel. Staję się myślą, marzeniem, punktem na mapie, odległym o setki, tysiące kilometrów. Jestem jeszcze tutaj, patrzę w okno, na korony drzew, ale jednocześnie jestem już na dworcu w Przemyślu, na drodze do Lwowa, Kijowa, Piatigorska, Azau, jestem na siodle między dwoma szczytami Elbrusa, ostrożnie stawiam stopy, pokonując ostatnie metry przed szczytem. Tam żyję prawdziwie, tam pragnienie serca jest czyste i prawdziwe, pierwotne i niezmącone duchotą nizin, marnością.