Breche du Rateau

30 czerwca, około godziny 12, schodząc z przełęczy Breche du Rateau poślizgnąłem się i zjechałem po śniegu. Próbowałem hamować czekanem, ale niestety nic z tego nie wyszło, mimo, że przyjąłem właściwą pozycję niemal od razu. Pozostało mi do wyboru zjeżdżać dalej albo hamować nogami o skały. Wybrałem to drugie rozwiązanie, ponieważ kuluar był mocno nachylony, a poniżej na środku dostrzegłem wielki kawał skały, o który musiałbym uderzyć. Już pierwsza próba zakończyła się niepomyślnie, ponieważ uderzyłem jedynie częścią stopy w skałę i tylko zewnętrzne zęby raków o nią zaczepiły, w rezultacie noga wygięła się pod nienaturalnym kątem i poczułem ostry ból. Hamowałem jeszcze raz, tym razem prawą stopą, a następnie ponownie lewą, co wreszcie poskutkowało. To drugie kopnięcie potwierdziło najczarniejszy scenariusz - wiedziałem, że noga jest złamana w kostce.
Uwolniłem się od ciężaru plecaka, który poleciał w dół, aby wpaść do niewielkiej szczeliny pomiędzy brzegiem lodowca a skałą. Wygrażając niebiosom, rozpocząłem moje gorzkie zejście z przełęczy. Złamana noga ciążyła, hacząc o kamienie, śnieg. Zdjąłem z niej raka, zgrzytając zębami z bólu. co chwilę stopa przekrzywiała się w inną stronę, a ja drżałem, cierpiąc męki. Pojawiła się myśl o śmierci na tym pustkowiu, gdzie przez cały dzień nie widziałem nikogo, potem myśl o kalectwie, ale zimnym, surowym nakazem odpędziłem je i ruszyłem w dół. Czasem myślałem, czy nie zemdleję z bólu, ale to chyba zdarza się egzaltowanym młodzieńcom z epoki romantyzmu. Zjechałem, przeczołgałem, przedarłem się przez te 900 metrów w dół. 900 metrów piekła.